|
در تاریخ بعثت رسول خدا نوشته اند که آن حضرت روز دوشنبه هفدهم رمضان یا بیست و هفتم رجب(دوازده سال پیش از هجرت به مدینه) مطابق ششم اگوست یا اول فوریه 610 میلادی - به هنگامی که چهل سال و شش ماه و هشت روز سال قمری و یا سی و نه سال و سه ماه و هشت روز شمسی از عمر شریفش می گذشت، به مقام نبوت رسیدند.
قرآن کریم در سلسه ی طولی سه مرحله از نزول را طی کرد تا در اختیار مردم قرار گرفت.
1. نزول در لوح محفوظ(لوح محفوظ ظرف قرآن است.)
2. نزول در بیت العزه آسمان دنیا
3. نزول تدریجی آن به وسیله ی جبرئیل بر پیامبر اسلام(ع)وحی در اصل به معنی اشاره سریع است و به اعتبار سرعت گفته اند امر وحی یعنی کار سریع.
وی در قرآن به معانی گوناگونی آمده است از جمله:
1. الهام فطری به انسان مانند الهام خداوند به مادر موسی
2. الهام غریزی به حیوان از قبیل الهام خداوند به زنبور در ساختن لانه خود
3. اشاره سریع و مرموز چنان که خداوند در مورد زکریای پیامبر می فرماید
4. القای امری به فرشتگان تا آن را فوراً فرمان برند.
5. سخن گفتن خداوند با انبیا.
در حدیثی که در طرق روایات شیعه و اهل سنت دیده می شود، آمده است: حارث بن از پیامبر گرامی(ع) پرسید: وحی چگونه بر شما نازل می شود؟رسول اکرم(ص) فرمود: گاه صدایی مانند صدای جرس به گوش من می رسید و وحی که بدین صورت بر من نازل می شد، سخت بر من گران و سنگین بود، سپس این صداها قطع می شد و آن چه را جبرئیل می گفت، فرا می گرفتم و گاهی جبرئیل به صورت مردی بر من فرود می آمد و سپس با من سخن می گفت و من گفته های او را حفظ و از بر می کردم.[1]
پیامبر اکرم(ص) در مورد کیفیت نزول اولین آیات قرآنی می فرماید:
در غاز حرا در خواب به سر می بردم که جبرئیل بر من وارد شد و برایم پاره ای از دیبا که کتابی و نوشته ای در آن بود، آورد و گفت بخوان ... تا سه بار این وضع تکرار شد و در آخرین بار به من گفت: بخوان. گفتم چه چیزی بخوانم؟ گفت: « اقرا باسم ربک الذی خلق خلق الانسان من علق اقرا و ربک الاکرم الذی علم بالقلم علم الانسان ما لم یعلم.»[2]
پس از آن، جبرائیل از کنارم دور شد و من بیدار شدم؛ چنان که گویی کتابی در قلبم نوشته شد. از غار بیرون آمدم و به نیمه راه کوه رسیدم، در این اثنا ندایی به گوشم رسید که می گفت: « ای محمد! تو رسول خدایی و من جبرئیلم. » به راه خود ادامه دادم و هر گامی که بر می داشتم با ترس و بیم آمیخته بود تا به خانه رسیدم.[3]
[2] علق / 5-1؛ به نام پروردگارت که خدای آفریننده ی عالم است، قرائت کن. آن خدایی که آدمی را از خون بسته بیافرید. بخوان و پروردگار تو کریم ترین کریمان عالم است. آن خدایی که بشر را علم نوشتن به قلم آموخت. به آدمی آن چه را که نمی دانست، تعلیم داد.
برگرفته از کتاب: اطلاعات عمومی قرآنی.
نظرات شما عزیزان:
<-TagName->
| 
